Matka jedynaka - człowiek gorszego gatunku

5/04/2018

Matka jedynaka - człowiek gorszego gatunku

O dziwo to nie babcie zamęczają mnie pytaniem o kolejne dziecko a znajome mamy. Pytanie "A kiedy drugie?" mogłabym nawet dzielnie znieść, jednak zdziwienie i upierdliwe dociekanie "ale jak to nigdy, dlaczego?" doprowadza mnie do pasji!  Po pierwsze, to moja prywatna sprawa a nie temat do ożywionej dyskusji (najlepiej publicznej), a po drugie, czy naprawdę każda matka ma obowiązek mieć więcej niż jedno dziecko?

Dawno, dawno temu w odległej korporacji nie lubiłam dzieci i nie chciałam ich mieć. Uważałam, że dziecko to taki  śmierdzący, wrzeszczący stwór który najpierw zabierze mi urodę i figurę a potem zawłaszczy całe moje życie nie dając nic w zamian. Nie rozczulały mnie niemowlaki a kiedy koleżanka dawała mi synka do "potrzymania" wpadałam w panikę. Zbliżała się 30-tka i nadal pozostawałam bezdzietna z wyboru. Poznałam mojego Łukasza i po miesiącu znajomości, przy zimowej herbacie przez moją głowę pierwszy raz przemknęła myśl, że może, że kiedyś.... Pamiętam  to do dziś, bo bardzo mnie zaskoczyła. Jak się okazało, wystarczy trafić na "tego właściwego", aby wszelkie instynkty wróciły na swoje miejsce. Chciałam mieć dziecko. I mam - jedno. Mam mojego Frania, którego kocham ponad życie i bez którego mój świat byłby nic nie wart.

I to mi wystarczy. Nie czuję potrzeby posiadania większej ilości dzieci. Nie wiem nawet dlaczego - po prostu nie jest to moje pragnienie. Łukasza też. Nie boję się wysiłku związanego z okresem niemowlęcym, nie obawiam się kwestii finansowych czy zdrowotnych. Gdybym choć przez chwilę poczuła, że kolejne dziecko jest moim marzeniem, nie wahałabym, się ani chwili. No i tu zaczyna się problem. Może gdybym miała traumatyczny poród, ciężko przechodziła ciążę, albo Franek był dzieckiem wyjątkowo wymagającym miałabym jakąś "wymówkę". A tak, ciągle spotykam się ze zdziwieniem "Ale jak to nie chcesz?" NORMALNIE! Szanuję rodziny wielodzietne (chociaż 4 + trochę mnie przerażają). Staram się akceptować i rozumieć, więc nie latam za nimi pytając na cholerę  im tyle dzieci.

Szczególnie dobijające są próby "naukowego" udowodnienia, że źle robię nie płodząc kolejnego potomka. Zaczyna się od tego, że dwójka lepiej się chowa (a co, pojedyncze to gnije w międzyczasie, więdnie czy korzeni nie zapuszcza?). Potem jest pod włos, że jak jest dwójka to się jedno drugim zajmuje i mama ma lżej (oj, kusiciele...). Na koniec czas na branie na litość - co będzie jak ciebie zabraknie? Sam zostanie jak palec na świecie! Jak i to nie działa to zaczyna się z grubej rury: zalecane jest posiadanie więcej niż jednego! To jest dobre dla dziecka (zła, zła matka jedynaka!) no i sztandarowe - wychowasz egoistę! 

No więc moje drogie wszechwiedzące. Ja i mój Łukasz jesteśmy jedynakami. Nie wyrośliśmy na potwory, egoistów, psychicznie okaleczonych i sfrustrowanych. Znam masę jedynaków i równie wiele osób z rodzin wielodzietnych (nawet takich 6+). I wiecie co? Wszystko zależy od wychowania! Jeśli są mądrzy i kochający rodzice to i szansa na mądre i ciekawe świata dziecko. Nie ma żadnych badań potwierdzających że jedynak to egoista, rozpieszczony smarkacz albo niezaradny życiowo dorosły. Samoluby, pierdoły życiowe i ludzie z problemami zdarzają się w różnych rodzinach. Nie ma żadnych badań mówiących o tym, że 2, 3 czy więcej dzieci "lepiej się chowa". To my, rodzice, geny i grupa rówieśnicza tworzymy człowieka. Liczba dzieci w rodzinie nie ma znaczenia. Nigdy nie chciałam mieć rodzeństwa, znam osoby które o tym marzyły, znam takie, które nienawidzą swojego brata. Mam znajomych co skoczą za siostrą w ogień i takich co ciągają się po sądach o krzesło "po mamusi". Wszystko jest względne i zależy od wielu czynników.

Nie potrzebuję brata lub siostry, żeby się Franek nią zajmował (ja i dziadkowie jesteśmy od tego), żeby się z nią bawił (może się bawić ze mną, rówieśnikami, dziećmi sąsiada przez płot). Nie chcę kolejnego dziecka, żeby Franek miał towarzystwo jak umrę. Mam nadzieję, że będzie miał przyjaciół i własną rodzinę. Pewnie Franek byłby szczęśliwy mając rodzeństwo, ale jest równie duża szansa, że będzie dzieckiem szczęśliwym nie posiadając go. Przestańcie mnie zatem traktować jak matkę gorszego gatunku! Tak, tak na tej fotce powyżej to ja - rozpieszczony jedynak egoista ;)

Najważniejsze jest pragnienie dziecka. Franek nie pojawił się na świecie w wyniku mojego ulubionego argumentu:  "A kto Ci herbatę poda na starość?" Szanuję i nie dziwię się jeśli ktoś dziecka nie chce mieć wcale, albo chce mieć 2, 3 a nawet 4, jeśli ma warunki i czuje takie powołanie. Dajcie mi zatem prawo do posiadania jednego! Słyszałam już, że jestem egoistką, wygodnicką, leniwą kobietą a nawet, że krzywdzę swoje dziecko! Staram się być najlepszą matką jaką umiem - choć popełniam pewnie miliony błędów. Czy nie będę ich popełniać kiedy pojawi się drugie dziecko? Raczej nie. Czasami wydaje mi się, że te najbardziej namolne mamy same nie do końca są szczęśliwe i przekonując mnie, przekonują siebie, że podjęły dobre decyzje. Jeśli były Wasze - to były dobre!

Gdy chcemy mieć dzieci to nie potrzebujemy żadnych argumentów, bo będziemy je mieli nie po coś, nie z jakiegoś powodu, tylko  mimo wszelkich przeciwności. Serdecznie pozdrawiam znajome mamy, które mają dużo dzieci a nie zamęczają "nawracaniem" mniej obdarzonych przez bociana ;).  I tak - jestem leniwa jak cholera :) Cenię sobie mój czas z książką, nawet jeśli dzieje się to kosztem obiadu, cenię sobie tą odrobinę zdrowego egoizmu, która sprawia, że nie jestem wielofunkcyjnym robotem a również kobietą. Skoro ma do tego prawo mój partner i moje dziecko to mam i ja.

Ten tekst pochodzi z mojego starego bloga, ale po drobnych zmianach nadal jest aktualny. To właśnie on zaprowadził mnie do Dzień Dobry TVN, gdzie zagadana przez panią Elbanowską nie wykrztusiłam z siebie niczego mądrego, do tego nie słyszałam co mówią prowadzący :) .... ale przygoda była :)

Dla tych co chcą to zobaczyć porzucę tutaj nieśmiało link. TUTAJ .
I nie śmiejcie się, dzisiaj nie dałabym się już tak zdominować ;)