Jestem matką z piekła rodem a moje dziecko nie pójdzie do nieba.

4/02/2018

Jestem matką z piekła rodem a moje dziecko nie pójdzie do nieba.

Kiedyś prowadziłam blog parentingowy. Mały był i niepozorny. Popełniłam trochę wpisów i w sumie ograniczyłam się do FB, gdzie w formie zdjęć prowadziłam pamiętnik naszych rodzicielskich przygód.  Jako, że blog dogorywa - pomogę mu w odejściu ;) Najpierw jednak posty, które mają dla mnie znaczenie i nadal mnie gdzieś tam "ruszają" przekopuję tutaj, do zakładki DOM I RODZINA aby przetrwały dla potomnych :).

Na fali ostatnich społeczno-politycznych tarć z klerem w tle, opowiem Wam o moich przemyśleniach.  Wszytko zaczęło się od krótkiej rozmowy w szatni klubu fitness..... Dyskusja była o prezentach dla dzieci z okazji komunii. Jakoś tak od słowa do słowa wyjawiłam nieopatrznie, że mojemu dziecku komunia "nie grozi", albowiem nawet chrzczone nawet nie jest. No i się zaczęło! Dwie panie starsze ode mnie może z 4-5 lat zaatakowały mnie niczym gepard rannego jelonka.

Dla porządku powiem, że szanuję osoby wyznające i żyjące zgodnie z jakąkolwiek wiarą. Wśród moich znajomych znajdują się przedstawiciele praktycznie wszystkich najbardziej znanych religii i jakoś sobie żyjemy w zgodzie i na głowę sobie nie wchodzimy. Warunek - nikt nikogo nie nawraca i nie ocenia. Ja sama nie uważam się za ateistkę a z niesprecyzowaną istotą wyższą ucinam sobie czasem dość ożywione dyskusje. Niestety do kościoła katolickiego mi nie po drodze. Nie znaczy to, że mam "coś" do prawdziwych katolików - miłość i uczciwe życie w poszanowaniu bliźniego jest zawsze w cenie. Nie akceptuję jedynie zakłamania, pazerności obłudy kościoła jako instytucji. To tak na marginesie. Wróćmy do uroczych pań w szatni...

Nie odpuszczały. Gdyby miały do mnie pretensje natury religijnej (że moje dziecko nie będzie zbawione czy takie tam) to bym to uszanowała. W końcu w zgodnie z ich wiarą robię coś niewłaściwego. Osobiście uważam jednak, że tak niewinne stworzenia jak dzieci dostąpią potencjalnego zbawienia bez względu na braki w dokumentach kościelnych. Atak trwał. Panie uznały, że jestem złą matką (tak, złą i egoistyczną !) ponieważ.....w szkole dzieci będą mojego synka wytykać palcami! Bo jak to wygląda w kraju katolickim! Bo będzie mu przykro jak inne dzieci będą dostawały prezenty na komunię! Bo powinno się mieć chrzest. 

rysunek projektu  magdakufelprojects, znaleziony w sieci

Zagotowało się we mnie. To taka ma być ta wiara? Na pokaz i dla profitów? Co za zakłamanie! To ja mam chrzcić dziecko wbrew własnym przekonaniom - bo tak wypada? Bo tak trzeba (ale nie do końca wiadomo właściwe dlaczego). Podobno mój syn będzie w szkole odrzucony i będą go wyśmiewać, że jest "kociej wiary" (najwyraźniej nie do końca wiedziały co to znaczy) a ja to zły, bardzo zły człowiek. Tylko dlatego.

Jestem z natury niebywale spokojna, więc słodziutkim głosem powiedziałam miłym paniom, gdzie mam ich opinię oraz że dla mnie najważniejsze jest aby być dobrym i uczciwym człowiekiem, a jak widać liczne sakramenty tego nie gwarantują. I wyszłam. Temat nie dawał mi spokoju. Zaczęłam pytać znajomych jak to u nich jest i ręce mi trochę opadły. Większość znajomych ochrzciła dzieci - bo tak wypada, bo taka tradycja, bo czemu nie, bo rodzina nalegała. Kiedy pytałam o jakieś elementy religijne (np. co to za święto to Boże Ciało) to większość nie miała zielonego pojęcia, nie mówiąc o tym co można przeczytać w Biblii (osobiście uważam Biblię za bardzo ciekawą pozycję i sama przeczytałam ją w całości w 2 rożnych przekładach - serio!).  Polska to kraj katolicki - niestety najwyraźniej tylko statystycznie. Smutne to. 

Franek nie chodził na religię w przedszkolu (ku przerażeniu pani dyrektor). Wszyscy mówili, że źle to zniesie bo będzie zostawał w sali a inne dzieci będą miały zajęcia, że nastąpi wykluczenie, będzie smutek, będzie odstawał od reszty itd. No coś nie wyszło, bo mój synek był zachwycony - miał wszystkie zabawki dla siebie! W całym przedszkolu tylko on i jeszcze jedno dziecko nie chodzili na religię - raj na ziemi. W szkole chodzi na etykę. Tutaj więcej dzieci nie chodzi na religię -  ma  kolegę z Egiptu, nieco kłótliwą dziewczynkę z Jordanii i śliczną pół krwi japonkę. Prawdziwy tygiel kulturowy :). To szkoła państwowa. Różnic wiele, problem z brakiem akceptacji  jak na razie nie istnieje. Da się?

Nie chcę mojego dziecka od małego pakować w jakieś ustalone ramy tylko dlatego bo tak wypada. Mam do tego prawo!  Chciałabym żeby wybrał świadomie, w zgodzie ze swoim sercem. Poza tym skoro sama nie chodzę do kościoła - byłaby to czysta obłuda. Staram się opowiadać mu co to jest religia i dlaczego jedni chodzą do kościoła, inni do meczetu a jeszcze inni nigdzie nie chodzą. Próbuję mu wytłumaczyć że wiara uczy (a przynajmniej powinna) dobrych rzeczy ale można też być dobrym nie chodząc do kościoła i nie jest to gorsze. Przekazuję mu tradycję, np specjalnie dla babci, dla której jest to ważne - nosi święconkę do kościoła. Nie uczestniczy w kościelnych obchodach, ale uczestniczy w elemencie tradycji rodzinnej. Nie uważam tego za obłudę.

Często pytam czy nie chciałby jednak zobaczyć, pójść na zajęcia czy do kościoła. Na razie odmawia, ale jeśli kiedyś zapragnie stać się jego częścią - nie będę miała nic przeciwko. Najważniejsze to dać innym ludziom prawo do odmienności, do innych poglądów i zdania. Nie narzucanie im na siłę naszego światopoglądu. Nawet jeśli wydaje się nam, że jest jedynym słusznym.      A ja? Może i nie nie jestem matką idealną, ale najgorszą też nie. A już na pewno nie z tego powodu :).